Tijdens mijn trainingen maak ik onder andere gebruik van de methode; Een Taal Erbij.

Een Taal Erbij is een aanvullend instrument in gespreksvoering. Hierbij zetten we, met behulp van Duplo, Playmobilpoppetjes of ander materiaal, de situatie van het kind en het gezin op tafel. We betrekken, naast het kind, verschillende personen bij de opstelling. Dat kunnen de ouders, broers, zussen, grootouders of andere belangrijke personen zijn.

Andere materialen om de situatie te visualiseren zijn gekleurde, vilten vierkantjes om bronnen, processen en geheimen weer te geven. Maar ook om agressie, problemen, traumatische gebeurtenissen of grote zorgtaken in het gezin te symboliseren. Er zijn verhogingen van blokjes waarmee iemand ‘groot’ of ‘dominant’ wordt. En er zijn toverstokjes om grenzen en scheidingen aan te geven.

Als de geschiedenis of het kleine kind op tafel wordt gezet, ontstaat er een verbinding tussen het heden en het verleden. Doordat de situatie gevisualiseerd wordt, herkennen de betrokken personen de situatie sneller als deze zich in de praktijk weer voordoet. Het gevolg is dat er gemakkelijker dan voorheen op gereageerd wordt.  Hierdoor kan eenvoudiger richting worden gegeven aan veranderingsprocessen.

Waar woorden tekort schieten, zijn de poppetjes onmisbaar.

Een beeld zegt meer dan duizend woorden.

De belangrijkste theoretische stromingen die ten grondslag liggen aan Een Taal Erbij zijn dan ook de systemische, de contextuele en de psychodynamische theorieën.

De methode werd ontwikkeld bij de Kontekst, door Marleen Diekmann. Lees hier meer over op de achtergrond.